Emisje nabożeństw w 2022 roku TVP Kultura godz. 8⁰⁰

2 stycznia 2022, – kościół Zbawiciela w Żorach
16 stycznia 2022, – kościół Świętej Trójcy w Skoczowie
13 lutego 2022, – kościół w Drogomyślu
27 lutego 2022, – kościół Jezusowy w Cieszynie
13 marca 2022, – kościół św. Marcina w Krakowie
3 kwietnia 2022, – kościół św. Jana Apostoła w Kętrzynie
24 kwietnia 2022, – kościół Świętej Trójcy w Suwałkach
8 maja 2022, – kościół w Oleśnie
5 czerwca 2022, – kościół Ducha Świętego w Orzeszu
26 czerwca 2022, – kościół Świętej Trójcy w Warszawie
10 lipca 2022, – kościół Świętej Trójcy w Lublinie
24 lipca 2022, – kościół w Sorkwitach
14 sierpnia 2022, – kościół Marii Panny w Legnicy
28 sierpnia 2022, – kościół w Giżycku
11 września 2022, – kosciół Marii Panny w Lubaniu
9 października 2022, – kościół Wang w Karpaczu
13 listopada 2022, – kościół w Golasowicach
27 listopada 2022, – kaplica Jezusa Dobrego Pasterza
11 grudnia 2022, – kościół Łaski Bożej w Poznaniu
25 grudnia 2022, – kaplica Wniebowstąpienia Pańskiego w Żyrardowie

O wszelkich zmianach będziemy informować na bieżąco.

"Nie bójcie się, bo oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem wszystkiego ludu, gdyż dziś narodził się wam Zbawiciel, którym jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowym".

Drogie Siostry i Bracia w Jezusie Chrystusie!

Święta Narodzenia Pańskiego kojarzą nam się z radością, rodzinnym ciepłem, blaskiem świec i wybrzmiewającymi kolędami. Odkrywamy ponownie, że Zbawiciel - Jezus Chrystus wnosi w nasze życie pokój i pocieszenie.

Lecz podczas tegorocznych świąt nie zawsze udzielać nam się będzie atmosfera błogosławionego, radością natchnionego czasu. Wiele jest strachu w naszej codzienności.

Boimy się o zdrowie naszych najbliższych chorujących na COVID-19 lub pozostających w izolacji.

Boimy się, gdyż czujemy się samotni albo utraciliśmy kogoś bliskiego i teraz najmocniej odczuwamy ten brak.

Boimy się o osoby tułające się po lasach, w zimnie, które nie mają możliwości usiąść przy suto zastawionym stole.

Boimy się o tych, którzy opuścili swoje domy i uciekają przed wojną albo szukają lepszego życia.

Boimy się o tych, którzy strzegą w naszym kraju bezpieczeństwa oraz tych, którzy dbają o nasze zdrowie i często sami są narażeni.

Boimy się wreszcie o nasze relacje z innymi ludźmi, bo zdarza się, że kogoś zawiedliśmy, żyjemy w konflikcie i nie umiemy się pojednać.

Boimy się czasem też dlatego, że zawiedliśmy Boga swoją pychą, brakiem zaufania i poświęconego mu czasu.

Potrzebujemy więc siły, by ten nasz strach przezwyciężyć, by odnaleźć nadzieję i zmobilizować się do zmian.

Dlatego w te święta znacząco brzmią słowa anioła: "Nie bójcie się". Są one wyjściem naprzeciw wszelkim naszym niepokojom. Zatrzymują nas i przenoszą z naszymi obawami w inną przestrzeń.

Dziś coś się zmienia - "narodził się wam Zbawiciel". On rodzi się dla mnie i dla ciebie, dla bliskich i obcych, dla każdej i każdego, kto nie widzi już nadziei. On wszystko zmienia!

Życzę nam wszystkim, by święta Bożego Narodzenia były czasem pokonywania naszych lęków, zaufania Chrystusowi oraz otwierania serc dla potrzebujących. Ponieważ obdarowano nas radością i nadzieją, nieśmy ją też światu!

Z życzeniami Bożego pokoju na co dzień

bp Jerzy Samiec

"Cierpi kto między wami? Niech się modli. Weseli się kto? Niech śpiewa pieśni". Jakuba 5,13.

Drogie Siostry i Bracia w Jezusie Chrystusie!

Czy potraficie opisać zaledwie jednym słowem cały 2020 rok? Natrafiłem ostatnio w mediach społecznościowych na taką akcję i pomyślałem sobie, że chyba od dawna tak wielu ludzi na świecie nie było tak zgodnych, jak właśnie w tej kwestii.

Można używać różnych słów, ale właściwie wszystkie wyrażają to samo. Kończy się naprawdę ciężki rok, pełen doświadczeń, poczucia niepewności, strachu. Dziwny, kiepski, trudny, smutny, niebezpieczny - można używać różnych słów, chodzi o to samo.

W takiej atmosferze zasiądziemy do wigilijnego posiłku, a później będziemy przeżywać świąteczny czas. Być może w przeciwieństwie do minionych lat nie będziemy uciekali tak chętnie przed ekrany, bo większość z nas ma już ich trochę dosyć po miesiącach nauki i pracy w trybie zdalnym. Jednocześnie na pewno mniej będzie rodzinnych spotkań, gdyż specjaliści odradzają nam w tym roku wzajemne odwiedziny i sugerują dużą ostrożność ze względu na zagrożenie spowodowane przez koronawirusa. Nie oznacza to jednak, że konfliktów rodzinnych będzie mniej. Zamknięci w domach, przebywając w izolacji, musieliśmy być ze sobą w tym roku częściej i dłużej niż dotychczas. A to rodzi napięcia.

Czy poruszam wiele różnych wątków? Tak, ale właśnie taki był mijający rok. Trudny do opisania, wielowątkowy, pełen trudnych doświadczeń, wyzwań, problemów, trosk i wszechobecnej niepewności. Słowo "niepewność" chyba zresztą najlepiej podsumowuje to wszystko, co przeżywaliśmy. Z pewnością macie wśród bliskich, przyjaciół, sąsiadów i znajomych osoby, które zachorowały, być może nawet zmarły z wyniku pandemii. Spustoszenie, jakiego dokonał koronawirus w życiu gospodarczo-społecznym, w służbie zdrowia i innych sferach naszej codzienności, spotęgowało tylko ową niepewność.

Dlatego w chwilach przeżywania kolejnych świąt Bożego Narodzenia, dedykuję Wam słowa z Listu Jakuba, które przypominają nam, że jako dzieci Boże mamy kierować wzrok w stronę Jezusa Chrystusa i w Nim szukać nadziei. Dotyczy to zarówno tych lat w naszym życiu, które określamy jako dobre i pełne szczęścia, jak i tych, o których mówimy: "dziwne", "pełne niepewności" i "trudne".

Bóg przynosi nam zbawienie w Jezusie Chrystusie. Pozwala inaczej patrzeć na życie, przemijanie i śmierć. Narodziny Zbawiciela to otwarcie nowych możliwości, zaproszenie do odnowy naszego życia.

Niech nasze oczy będą szeroko otwarte, a nasze serca gotowe do przyjęcia drugiego człowieka. Dzielmy się ze sobą smutkiem, bo wtedy łatwiej jest go nieść i odnaleźć pocieszenie. Dzielmy się radością i przekazujmy ją dalej.

Przyjmijcie najserdeczniejsze życzenia z okazji świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku.

Niech Bóg nam błogosławi, dodaje siły, odwagi i miłości, abyśmy zawsze i wszędzie potrafili sobie wzajemnie towarzyszyć - w cierpieniu i w radości.

Wasz w Jezusie Chrystusie

bp Jerzy Samiec

Zaniepokojeni sytuacją, jaka ma miejsce w polskim społeczeństwie, podziałami, które przebiegają często poprzez rodziny, jako Konferencja Biskupów Luterańskich pragniemy wyrazić naszą duszpasterską troskę. Od wielu dni odbywają się w Polsce największe protesty od początku lat 80. ubiegłego wieku. Wtedy, strajki powszechne dotyczyły naprawy sytuacji ekonomicznej, a skończyły się walką o odzyskanie wolności. Czterdzieści lat później, na ulice wyszły przede wszystkim kobiety. Mężczyźni stoją ramię w ramię z protestującymi. Zdecydowaną większość stanowią młodzi, niezadowoleni ludzie. Kościół nie może patrzeć obojętnie na to, co dzieje się w naszym społeczeństwie. Przyszło nam żyć w czasie pandemii, w okresie szczególnego zagrożenia życia setek czy już tysięcy osób, a mimo to, tak wielu ludzi mając świadomość epidemicznego zagrożenia, gotowych jest manifestować, walczyć o swoje prawa i wolności.

Dla luteran na całym świecie istotnym elementem chrześcijańskiego świadectwa jest obecność w debacie publicznej. Teologia luterańska w oparciu o reformacyjną naukę o dwóch władzach wskazuje na wyraźny podział kompetencji Kościoła i państwa. Misją Kościoła jest głoszenie Ewangelii i kształtowanie sumień, nie zaś forsowanie określonych rozwiązań moralnych poprzez narzucanie ich za pomocą regulacji prawnych w sferze państwa. Zadaniem Kościoła jest składanie świadectwa, a nie przymuszanie, narzucanie swojej woli czy kontrolowanie.

Z biblijnej perspektywy i reformacyjnego przekazu uczymy się, że zostaliśmy obdarowani wolnością Bożych dzieci, co oznacza samodzielne podejmowanie decyzji w swoim życiu oraz ponoszenie odpowiedzialności za podjęte wybory, także te najtrudniejsze. Takie pojmowanie wolności każe dzisiaj wielu ludziom głośno wypowiadać słowo sprzeciwu, często w formie, która daleka jest od werbalnej poprawności. Kościół musi wsłuchiwać się w pytania, skargi, żale czy nawet krzyki ludzi. Przestaje wypełniać powołanie, gdy odwraca się od sfrustrowanych, poszukujących, od tych, którzy wykrzykują pod jego adresem swoją złość, a nawet deklarują swoją niewiarę.

Mamy świadomość, że powodem tak wielkiego buntu jest decyzja Trybunału Konstytucyjnego, która odchodzi od przyjętych dwadzieścia siedem lat temu rozwiązań mających na celu ochronę płodu ludzkiego, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony życia, zdrowia i godności kobiety będącej w ciąży oraz zapewnieniu wolności podejmowania decyzji w sytuacjach skrajnie trudnych wyborów moralnych.

W Oświadczeniu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Sprawie Ochrony Życia z roku 1991 odwołujemy się do tradycyjnego rozumienia świętości życia, wskazując zarazem, że zadaniem działania Kościoła nie jest wpływanie na ustawodawcę celem penalizacji aborcji. Ani wówczas, ani obecnie, my luteranie, nie chcemy narzucać swojej wizji światopoglądowej, ani moralnej innym obywatelom naszego państwa. Kościół zwiastując Ewangelię o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę propaguje opartą na świadomości wolności chrześcijańskiej etykę odpowiedzialności. Nauczanie Kościoła koncentruje się na kształtowaniu ludzkich serc i sumień oraz edukacji mającej, w tym konkretnym kontekście, na celu niedopuszczanie do sytuacji, w których na świat mają przyjść niechciane dzieci. Zadaniem Kościoła jest uczynić wszystko, aby aborcja przestała być sprawą priorytetową w dyskusji moralnej, a poprzez budowanie świadomości seksualnej i świadomego rodzicielstwa liczba zabiegów aborcyjnych została zminimalizowana. Uważamy, że kobietom, które musiały przeprowadzić zabieg aborcji ze względów medycznych, w wyniku przestępstw oraz wad letalnych należy zapewnić właściwą opiekę duszpasterską i w żadnym wypadku nie kształtować w nich poczucia winy. Jednocześnie wszechstronną opieką należy objąć rodziny, które podejmują się heroicznego wyzwania, jakim jest wychowywanie dzieci z wadami genetycznymi.

Świadomi odpowiedzialności za wspólnotę, którą tworzymy, apelujemy o wzajemny szacunek wszystkich stron sporu. Do rządzących zwracamy się z apelem o unikanie rozwiązań siłowych oraz poszukiwanie koniecznego w tej sprawie kompromisu. Do protestujących apelujemy o niekierowanie się w stronę radykalnych rozwiązań, lecz o dążenie do pokojowego dialogu. Ufamy, że dzisiejsza fala protestów w młodym pokoleniu skutkować będzie trwałym wzięciem na siebie odpowiedzialności za sprawy publiczne.

Jako Kościół zapewniamy o modlitwie, prosimy Boga o pokój i mądrość dla wszystkich, którym leży na sercu dobro Polski i wszystkich jej mieszkańców.

Przyjęto jednomyślnie w dniu 2 listopada 2020 r.

Konferencja Biskupów
Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP

Od niedzieli 18 października ruszają ponownie nabożeństwa w Telewizji Polskiej - Program 3. Nagrane nabożeństwa z kościołów ewangelicko-augsburskich w Polsce będą emitowane w każdą niedzielę o godz. 15⁵⁰.
Pierwsze nabożeństwo będzie retransmitowane z kościoła Świętej Trójcy w Lublinie.

Plan nabożeństw do końca 2020 r.
18 października - kościół Świętej Trójcy w Lublinie,
25 października - kościół Świętej Trójcy w Mikołajkach,
01 listopada - kościół Opatrzności Bożej w Zgierzu,
08 listopada - kaplica w Wiśle Jaworniku,
15 listopada - kościół Zbawiciela w Gliwicach,
22 listopada - kościół Marii Panny w Legnicy,
29 listopada - kościół Jezusowy w Cieszynie,
06 grudnia - kościół Zbawiciela w Sopocie,
13 grudnia - kościół Pokoju w Zabrzu,
20 grudnia - kościół Świętej Trójcy w Wodzisławiu Śląskim,
27 grudnia - kościół Wniebowstąpienia Pańskiego w Warszawie.

"Zawsze jesteśmy pełni ufności i wiemy, że dopóki przebywamy w ciele, jesteśmy oddaleni od Pana; gdyż w wierze, a nie w oglądaniu pielgrzymujemy." 2 Kor 5,6-7

"Ja jednak wierzę, że ujrzę dobroć Pana w krainie żyjących." Ps. 27,13

Siostry i bracia w Jezusie Chrystusie,

w ostatnich dniach dotarły do nas informacje o śmieci śp. siostry diakonisy Marii Czyż, która zmarła po długiej chorobie w wieku 88 lat, śp. ks. Piotra Wowrego, proboszcza parafii w Ustroniu, który przeżył 57 lat oraz śp. bp. seniora Jana Szarka, który odszedł w wieku 84 lat.

Bp Jan Szarek i ks. Piotr Wowry zachorowali ostatnio na COVID-19. Docierają do nas informacje o wiernych naszego Kościoła, którzy również zmagają się z koronawirusem, nierzadko przebywają w szpitalach.

Być może macie w swoim bliskim otoczeniu osoby, które zachorowały na COVID-19. Być może są to Wasi bliscy, członkowie rodzin, przyjaciele lub sąsiedzi. Być może zastanawiacie się nad swoją przyszłością, zagrożeniem dla siebie i tych, których macie w swoich sercach.

Słowa "być może" brzmią zresztą w tym czasie, który przeżywamy szczególnie złowrogo i nieprzyjemnie. Przyszłości nigdy nie można zaplanować, ale dziś jest to szczególnie trudne. Nie wiadomo co będzie jutro, pojutrze, za tydzień, czy za miesiąc, a niepewność dotyczy nie tylko zdrowia, ale także sytuacji gospodarczej, społecznej i wszelkiej innej.

Dlatego przekazując smutne informacje chcę Wam przypomnieć obietnice zapisane w Biblii. To słowa, które prowadziły chrześcijan przez trudne okresy w przeszłości zarówno tej dalekiej, jak i tej nieodległej. Niech prowadzą nas i dziś. Wierzymy, że powołani jesteśmy do tego, by być z Bogiem w krainie żyjących i oglądać Boga twarzą w twarz.

Proszę Was też o modlitwy za wszystkich walczących z chorobą COVID-19, szczególnie tych, u których objawy są szczególnie poważne. Proszę o modlitwę za wszystkich cierpiących na inne choroby, którzy często mają teraz ograniczony dostęp do opieki zdrowotnej. Proszę o modlitwę za lekarzy, pielęgniarki i cały personel medyczny oraz wszystkich zaangażowanych w jakikolwiek sposób w pomoc drugiemu człowiekowi. Proszę o modlitwę za tych, którzy muszą teraz podejmować ważne i trudne decyzje mające określony wpływ na rzeczywistość.

Proszę wreszcie o modlitwę za siebie nawzajem, abyśmy nie ulegając panice i pamiętając o otwartości na siebie, jednocześnie potrafili żyć i działać w odpowiedzialności.

Niech Bóg nas na co dzień prowadzi. Pamiętajmy, że liczy się wiara, nadzieja i miłość, ale z nich najważniejsza jest miłość. I to miłością kierujmy się w swoim życiu.

Wasz w Chrystusie,

Bp Jerzy Samiec

Po raz drugi w tak krótkim czasie, z wielkim smutkiem zawiadamiam, że w Cieszynie zmarł biskup Jan Szarek. Chorował na COVID-19. Miał 84 lata.
W takich chwilach trudno znaleść słowa pociechy, ale chcę przypomnieć daną nam obietnicę: "Bo jeśli żyjemy, dla Pana żyjemy; jeśli umieramy, dla Pana umieramy; przeto czy żyjemy, czy umieramy, Pańscy jesteśmy." Rzym. 14,8
Bp Jan Szarek urodził się 13 lutego 1936 w Bielsku. Studiował teologię na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, którą ukończył w 1960. Został ordynowany na duchownego przez ks. bpa Andrzeja Wantułę 25 września 1960 w Kościele Zbawiciela w Bielsku-Białej.
Następnie został wikariuszem parafii w Nawiadach, w latach 1962-1970 pracował na parafii w Giżycku, a później w latach 1970-1975 jako wikariusz diecezjalny w Bielsku-Białej, gdzie w 1975 został wybrany na drugiego proboszcza. W 1979 powierzono mu funkcję Konseniora diecezji cieszyńskiej, a w 1980 został wybrany Seniorem Diecezji. 6 stycznia 1991 Synod Kościoła wybrał go Biskupem Kościoła. 3 maja 1991 w Warszawie został konsekrowany na biskupa Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce; zastąpił na tym urzędzie ks. bpa Janusza Narzyńskiego.
W 1993 został wybrany na prezesa Polskiej Rady Ekumenicznej na pięcioletnią kadencję. W 1996 wybrano go ponownie na to stanowisko. Trzykrotnie spotykał się z przebywającym w Polsce papieżem Janem Pawłem II w Warszawie (1991), Wrocławiu (1997) i Drohiczynie (1999).
Jako przedstawiciel Kościoła w Polsce uczestniczył w Walnych Zgromadzeniach Światowej Federacji Luterańskiej oraz Światowej Rady Kościołów. Przez całe życie związany z tzw. ruchem społecznościowym w polskim luteranizmie, którego jednym z czołowych prekursorów był ks. Karol Kulisz.
W marcu 2000 Synod wybrał go na pierwszego prezesa Diakonii Kościoła. Stanowisko to pełnił do 2005, kiedy to zastąpił go bp Ryszard Bogusz.
W 2001 otrzymał tytuł doktora honoris causa Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie
Pozostawił syna ks. Piotra Szarka i córkę Ewę z rodzinami.
Pozostańcie w pokoju
bp Jerzy Samiec

Drogie siostry i bracia w Chrystusie,
W wielkim smutkiem zawiadamiam, że zmarł ks. Piotr Wowry, proboszcz parafii w Ustroniu, radca Konsystorza, delegat do Synodu Kościoła. Chorował na COVID-19. Miał 57 lat.
Śp. ks. Piotr Wowry zmarł 7 października w klinice w Krakowie. Informacja o uroczystościach pogrzebowych zostanie podana w terminie późniejszym.
W takich chwilach bólu i żałoby możemy wołać do naszego Pana i w Nim szukać pocieszenia. Bądźmy w modlitwie z najbliższymi i z parafią w Ustroniu.
Ks. Piotr Wowry urodził się w Cieszynie 12 czerwca 1963 roku. Po studiach teologicznych w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie został ordynowany na księdza w dniu 13 grudnia 1987 roku w Świętochłowicach, przez ks. biskupa Janusza Narzyńskiego.
Po wikariacie w parafii Św. Trójcy w Warszawie (1987-1990) i w Ustroniu (1990-1993), został w Ustroniu najpierw proboszczem pomocniczym (1993-2007), a następnie w roku 2007 wybrany proboszczem parafii ewangelickiej. Inicjator i Prezes Ewangelickiego Stowarzyszenia Maria-Marta w Ustroniu, zrzeszającego osoby niepełnosprawne, ich rodziny i przyjaciół.
W latach 2007 - 2016 radca diecezjalny Diecezji Cieszyńskiej. Członek Synodu Kościoła XIV kadencji. W 2016 roku wybrany radcą Konsystorza Kościoła.
Śp. ks. Piotr Wowry pozostawił żonę Karinę.
Pozostańcie w pokoju
bp Jerzy Samiec

DZWON POKOJU

Zachęceni inicjatywą Parafia Ewangelicko - Augsburska w Piszu, od niedzieli Oculi (15.03.2020 r.) każdego dnia o godz. 18⁰⁰ na wieży kościoła ewangelickiego w Szczytnie będą rozbrzmiewały dzwony wzywające do wspólnej modlitwy.

W ten sposób zapraszamy do wspólnej zadumy w obliczu pandemii. Chcemy prosić Boga o pokój dla naszych serc, pokój dla naszych domów i rodzin, miast i Ojczyzny a przede wszystkim o powstrzymanie rozszerzającej się epidemii.

Prośmy Boga o prowadzenie i błogosławieństwo w tych trudnych chwilach.

Pan Jezus mówi na kartach Ewangelii Jana.

Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam;

nie jak świat daje, Ja wam daję.

niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka.

Nadzieja nasza niech nieustannie trwa w Panu naszym Jezusie Chrystusie.

ks. Adrian Lazar